उदरात टाहो

उदरात टाहो
पदरात भीती
नियतीच अब्रू
लुटणार किती
सल उरात हा
दचकून जीनं
दिनरात भाळी
भयभीत वाटा
पळणार किती
सल उरात हा
भोग हे रोजचे
सोसणे रोजचे
राख होऊनही
पोळणें रोजचे
घाव जिव्हारी जखम उराशी भळभळते
वणावा नेसून शहर मुक्याने हळहळते
राख तुझ्या स्वप्नांची येऊन सावडते
वणावा नेसून शहर मुक्याने हळहळते

अंतरा
धुमसून आशा विझल्या सुखाच्या
चेहरा उद्याचा अंधारलेला
मिटली कवाडे सुटले किनारे
का वेदनेचा हा क्षण गोठलेला
भोग हे रोजचे
सोसणे रोजचे
राख होऊनही
पोळणें रोजचे
घाव जिव्हारी जखम उराशी भळभळते
वणावा नेसून शहर मुक्याने हळहळते